Kijk Zorii

Kijk Zorii, 

Ik hoor het me nog zeggen tegen mijn andere roedel- meiden: “Meiden, even lief zijn, ik kom zo weer.” Wist ik veel dat wat ik nu weet. Het is spekglad in het Belgische en ik heb mijn vriend Anton overtuigd mij ‘even’ te rijden; “Het is écht een kwestie van hooguit 10 minuten paraderen voor de keurmeester en dan gaan we weer lekker knus huiswaarts.” Wist ik veel dat wat ik nu weet. Ik had me goed voorbereid; ring 8, nummer 883, nette kleding en mijn snelle calculatie van 14 voorgaande Afghanen zegt mij dat ik rond pakweg 11.00 uur aan de beurt zou zijn met Zorii. Maar ergens knaagde het bij mij.. Éénmaal goed en wel geparkeerd, trek ik vanuit mijn onderbuikgevoel een sprintje naar de Ambiorix hal. Argwanende Zorri meetrekkend en geïrriteerde Anton achter mij aanhobbelend. “Shit: twee hallen in de Ambiorix hal”.. Alsof plots de schijnwerpers op ring 8 verscheen, werd ik de juiste hal ingezogen. Geen Afghanen? Ik kijk angstvallig naar de klok. Twee hulpjes van de keurmeester vangen mijn blik terwijl de keurmeester druk doende is met een ander ras. Afkeurend en geïrriteerd hoor ik ze denken “ARGGHH weer zo’n typisch hysterische hollander”. Met de staart tussen mijn benen, loop ik naar de minst geïrriteerde hulp. Mijn meest onnozele smoelwerk gooi ik in de strijd om mijn verontwaardigde woorden kracht bij te zetten; “Euhh.. ben ik te laat?” Om je een vreselijke ordinaire bekvecht-partij tussen een Belg en een Nederlander te besparen, deel ik dan ook maar beter alleen hulpjes laatste woorden: “Ga je maar meteen klaarmaken want je moet na deze hond meteen op.” Met mijn lach, dat ritmisch samengaat met Zorii’s gegeeuw, waar Beethoven zijn vingers bij zou aflikken, sta ik nog geen vijf minuten later in ring 8 voor een roemeense gothic- achtige verschijning. Ik probeer een glimp van Anton op te vangen die nog in gevecht is met mijn achterlatende jassen, tassen, poepzakjes, extra riemen, hondensnoepjes en alle chaos die ik sowieso al altijd met mij meedraag, voor een laatste checklook. Mijn gothic- keurmeester is voor mij niet leesbaar. Ik bestudeer haar motoriek hoe ze bedenkelijk haar kin krabt. Totdat ze binnensmonds vier verlossende woorden loost: ‘Beautifull, more than beautifull’. Nou, laten we wel wezen. Ze had het echt niet over mij. Want de achteraf foto’s verklappen me dat ik vergeten was mijn nacht-knot uit mijn haren te halen. De judge in black overhandigd mij daarbij een papiertje dat me doet denken aan de spaar-actie flappen van de Jumbo met daarop aangekruist Best teef, Best Junior, Best of Breed. Daarbij kijkt ze me doordringend aan en in weinig woorden wijst ze me erop dat ik later die dag de erering in moet. Nederig kijk ik naar Anton die zijn hele vrije zondag in Zorii’s gegeeuw- en mijn onnozele glimlach- ziet opgaan. Óp naar de erering!